نـہ چشمانم را میبنـבҐ و نـہ گوش هایم را میگیرم… 
  
 میخواهم و ببینم و بشنوҐ تماҐ لحظـہ هاے نبوבنت را،تماҐ امیـב آمـבنت را… 
  
 آری،من اینجا،چشمانم را بـہ راـہ آمـבنت בوختـہ اҐ 
  
 و בر تلاطҐ لحظـہ ها گوش میـωـپارҐ بـہ آهنگ قـבҐ هایت، 
  
 هماטּ هایے ڪـہ براے بـہ هـــم رωـیـבטּ برمیـבاری… 
  
 امیـב آمـבنت تماҐ لحظـہ هایم را پر میڪنـב، 
  
 عطر نفـω هایت בر ذهنم میپیچـב و من اما، 
  
 آنقـבر نزבیڪ مے بینمت ڪـہ گرمے آغوشت،هرҐ نفـω هایت،لذت بوωــہ هایت و حتے نوازش هایت را حـω میڪنم… 
  
 בورے و בیر میشوב ڪـہ بیایے میـבانم 
  
 اما آنقـבر نزבیڪ مے בانمت ڪـہ گویے هرلحظـہ با منی، 
  
 اینجا ڪنار من، 
  
 בر واج واج ڪلماتم حتی… 
  
 مے آیی،میـבانم… 
  
 آنقـבر منتظر میمانم تا چشمهایم نویـב آمـבنت را بـہ قلبم بـבهنـב، 
  

منبع:
1ehsas

  باراטּ باش وببار! 
  
   
  
     نـωـیم باش و شروع بـہ وزیدטּ ڪن! 
  
   
  
    ترانـہ اے باش واهنگ مهربانے بنواز! 
  
   
  
     بالهایت را بگـωـتراטּ براے اناטּ ڪـہ نـہ امیدے دارند و نـہ ارزویے و 
  
   
  
     گاهے هم چترے باش 
  
   
  
    براے ωـایـہ هاے ωـیاه دلشڪـωـتگے و تنهایی...

باز محرم آمد و صد شور و نوا

باز محرم شد و صد ناله و آه

باز محرم ، ماه خون و قیام

باز محرم ، موسم عشق و خدا

باز محرم ، ماه صد ناله و آه

باز محرم، یاد عباس و علی و نی نوا

باز محرم ، باز خون حسین

باز محرم ، باز شور حسین

باز محرم ، یاد طفلان صغیر

باز محرم ، یاد زینب، دخت علی

باز محرم ، یاد مردی و عشق

باز محرم ، باز یاد مردان خدا

 باز محرم ، منجی امر خدا

       باز محرم ، نهی شیطان بزرگ

باز محرم ، آه جانسوز نی نوا

باز محرم ،موسم عشق و وفا

باز محرم ، آزمون کبریا

باز محرم ، سنجش انسان و خاک

باز محرم ، با همه ایل و تبار

باز محرم ، سوزش آب و نوا

   باز محرم ، با مهر و وفا

   باز محرم ، باز گلوی بریده، تشنه لب

باز محرم ، باز ایثار و گذشت

باز محرم ، باز عباس و هفتاد و دو تن

باز محرم ، آن تشنه ی روح خدا

باز محرم ، تپش قلب خدا

باز محرم ، جوشش خون به رگ تشنه لبان

باز محرم ،موسم عهد زمین با کبریا

باز محرم ، شور مردان خدا

باز محرم ، نهی منکر امر معروف به خدا

باز محرم ،  عهد با خدای لا یزال

باز محرم ، پیمان  با فرزند رسول

باز محرم ، یاد دوستان شهید

باز محرم ، یاد یاران قدیم

باز محرم ،انس با قرآن مجید

باز محرم ، یاری دستان یتیم

باز محرم ، چشمانی با التماس آب

باز محرم ، لب تشنه بر رود روان

باز محرم ، شب به شب بانگ اذان

باز محرم ، سر بریده حق برنیزه ی تیز

باز محرم ، روز تاسوعای  خون و آب

باز محرم ، روز عاشورا ، روز مردان خدا

شعر: محمد نجاردزفولي

 ماه محرم ,ماه عاشقانه حسین

امیدوارم که هر چی دعاکردین قبول باشه

شایدآن روزکه سهراب نوشت : تا شقایق هست زندگی بایدکرد

خبری ازدل پر دردگل یاس نداشت،

باید این گونه نوشت

هرگلی هم باشی

چه شقایق چه گل پیچک و یاس زندگی اجبار است.

لحظه ی دیدار نزدیک است

باز من دیوانــ ـه ام , مســـتم

باز می لرزد دلــــ‌‌‌ ــــــــــم , دستم

باز گویی در جهان دیگری هستم

های , نخراشی به غفلت گونه ام را , تیغ

های , نپریشی صفای زلفکـــ ـــم را , دستــــ

آبرویم را نریزی , دل

لحظه ی دیدار نزدیک است...

      این سرشت زمانه است

       زنجیره ی افسوس های سرگردان

         این رسم وادی دیو سیرت است

           من از همین جا

            درست این جا

              همین دنیای فانی

                در این بدرودها

                  در این ایام و انفسا

                    فریاد وارانه می گویم :

                     من عاشق توهستم

                      تو عاشق او

                        او عاشق دیگری...

نه او با من

نه من با او

نه او با من نهاد عهدي، نه من با او

نه ماه از روزن ابري بروي بركه اي تابيد

نه مار بازويي بر پيكري پيچيد

شبي غمگين

دلي تنها

لبي خاموش

نه شعري بر لبانم بود

نه نامي بر زبانم بود

در چشم خيره بر ره سينه پر اندوه

باميدي كه نوميديش پايان بود

سياهي هاي ره را بر نگاه خويش مي بستم

و از بيراهه ها راه نجات خويش مي جستم

نه كس با من

نه من با كس

سر ياري

نه مهتابي

نه دلداري

و من تنهاي تنها دور از هر آشنا بودم

سرودي تلخ را بر سنگ لبها سخت مي سودم

نواي ناشناسي نام من را زير دندانهاي خود بشكست

و شعر ناتمامي خواند

بيا با من

از آن شب در تمام شهر مي گويند

...
او با تو ؟

ولي من خوب مي دانم

"خسته‌ام"

محبس خويشتن منم ، از اين حصار خسته ام

    من همه تن انا اللحقم ،‌ كجاست دار ، خسته ام

در همه جاي اين زمين ، همنفسم كسي نبود

    زمين ديار غربت است ،‌ از اين ديار خسته ام

كشيده سرنوشت من به دفترم خط عذاب

    از آن خطي كه او نوشت به يادگار خسته ام

        در انتظار معجزه ، فصل به فصل رفته ام

            هم از خزان تكيده ام ، هم از بهار خسته ام

به گرد خويش گشته ام ، سوار اين چرخ و فلك

    بس است تكرار ملال ،‌ ز روزگار خسته ام

        دلم نمي تپد چرا ، به شوق اين همه صدا

            من از عذاب كوه بغض ، به كوله بار خسته ام

هميشه من دويده ام ، به سوي مسلخ غبار

    از آنكه گم نمي شوم در اين غبار ، خسته ام

        به من تمام مي شود سلسله اي رو به زوال

            من از تبار حسرتم كه از تبار خسته ام

قمار بي برنده ايست ، بازي تلخ زندگي

    چه برده و چه باخته ،‌ از اين قمار خسته ام

        گذشته از جاده ي ما ، تهي ترين غبار ها

            از اين غبار بي سوار ،‌ از انتظار خسته ام

هميشه ياور است يار ،‌ ولي نه آنكه يار ماست

از آنكه يار شد مرا ديدن يار، خسته ام

.
هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق
هم دعا کن گره تازه نیافزاید عشق
.
قایقی در طلب موج به دریا پیوست
باید از مرگ نترسید ، اگر باید عشق
.
عاقبت راز دلم را به لبانش گفتم
شاید این بوسه به نفرت برسد ، شاید عشق
.
شمع روشن شد و پروانه در آتش گل کرد
می توان سوخت اگر امر بفرماید عشق
.
پیله رنج من ، ابریشم پیراهن شد
شمع حق داشت ، به پروانه نمی آید عشق !
.

عشق یعنی شب نشینی با خدا

گفتگو با ناله اما بی صدا

عشق پرتاب گلی است از سوی دوست

   هر کجا باشد دلم (همراه اوست)

دخترک خنده کنان گفت که چیست

راز این حلقه ی زر

راز این حلقه که انگشت مرا

این چنین تنگ گرفته است ببر

راز این حلقه که در چهره ی او

اینهمه تابش و رخشندگی است

مرد حیران شد وگفت:

حلقه ی خوشبختی است , حلقهء زندگی است

همه گفتند: مبارک باشد

دخترک گفت:دریغا که مرا

باز در معنی ان شک باشد

سالها رفت و شبی

زنی افسرده نظر کرد بر ان حلقه ی زر

دید در نقش فروزنده ی او

 روزهایی که بامید وفای شوهر

بهدر رفت , هدر

زن پریشان شد و نالید که وای

وای,این حلقه که در چهره ی او

باز هم تابش و رخشندگی است

حلقه ی بردگی و بندگی است...

نمیدانم چه می خواهم خدایا

به دنبال چه میگردم شب و روز

چه می جوید نگاه خسته من

چرا افسرده است این قلب پر سوز

ز جمع اشنایان میگریزم

به کنجی میخزم ارام و خاموش

نگاهم غوطه ور در تیرگیها

به بیمار دل خود میدهم گوش

گریزانم از این مردم که با من

بظاهر همدم و یکرنگ هستند

ولی در باطن از فرط حقارت

به دامانم دو صد پیرایه هستند

از این مردم که تا شعرم شنیدند

برویم چون گلی خوشبو شکفتند

ولی ان دم که در خلوت نشستند

مرا دیوانه ای بدنام گفتند

دل من ای دل دیوانه من

که میسوزی از این بیگانگی ها

مکن دیگر ز دست غیر فریاد

خدارا,بس کن این دیوانگی ها

     دور دست خاطره ها

انشب کنار پنجره,تنها کنار عکس

دریا کشیده بود خودش را کنار عکس

 دریا رسیده بود لب اسمان او

 وقتی که بود محو تماشا کنار عکس

 دریا دوید و پنجره هایش که بسته بود

 شد ناگهان چو عقده او,(وا) کنار عکس

دریا دوید و پنجره هایش وسیع شد

 دریا دوید و دید خودش را کنار عکس

 باران گرفته بود,و تا رد شدبهار

دامن گرفته بود به بالا کنار عکس

 باران گرفته بود و زمان ایستاده بود

 در چار چوب قاب شدن ها کنار عکس

 دنیا وفا نکرد و بهار تورا گرفت

 از چشم های ابی تو کنار عکس

 دنیا وفا نکرد و پدر,رفت ورفت ورفت

تا دور دست خاطره ها _ تا کنار عکس _